ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ !

Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων». Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα). Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.

Σ' αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδιωτικού τοµέα, οι νέοι της επισφαλούς διανοητικής εργασίας και των µισθών πείνας, οι συνδικαλισµένοι εργάτες και οι άνεργοι. Ο κόσµος χάραξε το δρόµο µε λαϊκές συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές και καταλήψεις διαρκείας (∆ήµος Αθήνας, νοσοκοµείο Ιεράπετρας, σούπερ µάρκετ Dia, ∆ΕΚΟ), ενώ η επιγενόµενη απονοµιµοποίηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ αύξησε την επιρροή των πρωτοβάθµιων σωµατείων βάσης και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε».

Αναµφίβολα, οι ηµεροµηνίες που σφράγισαν την πρωτοφανή δυναµική του αγώνα ήταν 15-28-29 Ιουνίου, όταν οι γενικές απεργίες συναντήθηκαν µε τις λαϊκές συνελεύσεις. Η επιµονή του κόσµου, ο οποίος, παρά την κυβερνητική απόφαση για σκληρή αστυνοµική καταστολή, ανασυντασσόταν και παρέµενε στο Σύνταγµα, κατέδειξε τον πολιτικό µετασχηµατισµό του κινήµατος και την οριστική ρήξη του µε τη µνηµονιακή συναίνεση. Αποµαζικοποιηµένη λόγω της ιδεολογικής τροµοκρατίας κράτους και κεφαλαίου, που συµπυκνώθηκε στις απειλές «Μεσοπρόθεσµο ή χρεοκοπία/τανκς», η Κάτω Βουλή των πλατειών συνέχισε τις εργασίες της.

Οι παραπάνω εµπειρίες συνθέτουν την πολύχρωµη τοιχογραφία της λαϊκής εξέγερσης, που µολονότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εισαγωγή της χώρας στην προκρούστεια κλίνη του Μεσοπρόθεσµου, εγκαινίασε µια νέα, ποιοτικά διαφορετική, πολιτική πραγµατικότητα, µε θεµέλιό της το αίτηµα για άµεση δηµοκρατία και «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων. Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».

Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος
της γνωστής οικογενείας

«Μάχες» για 7 τρισ.,... στην Αν. Μεσόγειο

Το πετρέλαιο (και φυσικό αέ­ριο) δεν ανήκει τελικά στη χώ­ρα από το έδαφος της οποίας αντλείται (χαρακτηριστικά τελευ­ταία παραδείγματα το Ιράκ και η Λιβύη), αλλά στις δυνάμεις εκείνες που έχουν την τεχνολογία για να το εξορύξουν και κυρίως να ελέγξουν τη διαδικασία διακίνησής του προς τις αγορές. Με πιο απλά λόγια, ο «κου­μπαράς» ανήκει σ’ αυτόν που τον κρατά στο χέρι.

Στην προκειμένη περίπτωση (ανα­τολική Μεσόγειο) ο κουμπαράς φαί­νεται ότι είναι πολύ μεγάλος και προ­ορισμένος για πολύ μακριά χέρια, σαν αυτά που διαθέτουν οι Αμερικανοί. Ωστόσο, παρά τα μακριά και επιδέξια χέρια που διαθέτει, η διαχείριση του κουμπαρά της ανατολικής Μεσογείου δεν είναι απλή υπόθεση ούτε για την Ουάσιγκτον.
Τα υπολογισμένα σε περισσότε­ρα από 7 τρισεκατομμύρια δολάρια ενεργειακά κοιτάσματα στην ανα­τολική Μεσόγειο και η εκκίνηση της εκμετάλλευσής τους (το Ισραήλ έχει αρχίσει την εκμετάλλευση του επο­νομαζόμενου κοιτάσματος Λεβιά­θαν, και από την 1η Οκτωβρίου η αμερικανική εταιρεία Noble Energy θα τρυπά στο Οικόπεδο 12 της κυ­πριακής ΑΟΖ) θέτουν σε μεγάλη δο­κιμασία τις αμερικανικές περίπλοκες συμμαχίες στην περιοχή.

Αντιτιθέμενα συμφέροντα
Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να θέσει υπό την (αντιπυραυλική) ομπρέλα
της την οικονομικά πολύτι­μη και με ανεκτίμητη γεωστρατηγική αξία περιοχή πυροδοτεί ανακατατά­ξεις, αναπροσαρμογές και επικίνδυ­νες τριβές μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας, Κύπρου και Ελλάδας.
Το παιχνίδι αυτό παίρνει ευρύτε­ρες και επικίνδυνες διαστάσεις, κα­θώς σ’ αυτό παίρνουν μέρος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δυνάμεις όπως η Ρωσία, το Ιράν, η Αίγυπτος, και κατά συνέπεια επηρεάζονται οι εξελίξεις σε ασταθείς και ευαίσθη­τες περιοχές όπως η Παλαιστίνη, η Συρία, ο Λίβανος.
Τα υπολογιζόμενα σε πολλά τρισε­κατομμύρια δολάρια κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου εντείνουν τις τριβές μεταξύ των χωρών της περι­οχής. Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, το διεθνές δίκαιο, που θα μπορούσε να καθορίσει σε ποιον ανήκει τι, επικρατεί σύμφωνα με τους όρους αυ­τού που μπορεί να το επιβάλει.
Με αυτό το σκεπτικό η Τουρκία αμφισβητεί το δικαίωμα της Κυπρι­ακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευ­τεί την ΑΟΖ του νησιού, ακόμη και προς Νότο. Ταυτοχρόνως η Άγκυρα έχει ανακοινώσει ότι θα πραγματο­ποιήσει έρευνες στον Βορρά, στα νερά του ψευδοκράτους που έχει δημιουργήσει με την εισβολή και κα­τοχή της βόρειας Κύπρου. Επίσης η Τουρκία αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να λάβει υπόψη την κυριαρχία της επί του Καστελόριζου στον προσδιορισμό της ελληνικής ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο.
Από την πλευρά του το Ισ­ραήλ έχει ορίσει τη δική του ΑΟΖ χω­ρίς να υπολογίσει το δικαίωμα της παλαιστινιακής Λωρίδας της Γάζας, στην οποία - αν ποτέ αναγνωρι­στεί τμήμα του παλαιστινιακού κράτους  - αναλογούν κομμάτια από το κοίτασμα Λε­βιάθαν, το οποίο ήδη εκμεταλλεύο­νται οι Ισραηλινοί.
Τα τρισεκατομμύρια που, σύμ­φωνα με τις εκτιμήσεις, κρύβονται στον βυθό της περιοχής βάζουν σε μεγάλο πειρασμό την Αίγυπτο να εξετάσει τις τουρκικές προτάσεις για καθορισμό θαλάσσιων συνόρων με την Τουρκία, αγνοώντας την ελ­ληνική κυριαρχία επί του Καστελό­ριζου και λαμβάνοντας υπό­ψη την τουρκική εκ­δοχή, σύμφωνα με την οποία η ελληνοκυπριακή αρχή κακώς προχωρά στην εκμετάλλευση της ΑΟΖ της Κύπρου πριν επιλυθεί το Κυπριακό.
Στο παιχνίδι αυτό θα πρέπει κα­νείς να συνυπολογίσει τη μάχη που δίνει το Ιράν για να κρατηθεί στην εξουσία το καθεστώς της Συρίας, την προσπάθεια των Αμερικανών να επεκτείνουν τη δημοκρατία (τους) και σε αυτή τη χώρα, καθώς και τη δυσφορία της Μόσχας, που παρατη­ρεί την οικοδόμηση ενός αμερικα­νικού δικτύου ασφάλειας στην πε­τρελαιοφόρο – κατά τις εκτιμήσεις – περιοχή.
Η δυσφορία της Μόσχας αφορά το γεγονός ότι, στην περίπτωση που διασυνδεθούν τα ενεργειακά αποθέ­ματα της ανατολικής Μεσογείου με τις αγορές τις Ευρώπης μέσω ενός δικτύου που θα περιλαμβάνει Ισρα­ήλ, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία, υπονο­μεύεται καίρια η προσπάθειά της για την εξασφάλιση του μονοπωλίου προμήθειας φυσικού αερίου στη Γη­ραιά Ήπειρο.

Στρατιωτικός έλεγχος
Δεν είναι λοιπόν σύμπτωση ότι η ένταξη ολόκληρης της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου κάτω από την προστασία της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας συμπίπτει με την έναρξη της εκμετάλλευσης των οικοπέδων του Ισραήλ και της Κύπρου.
Αυτές ακριβώς τις μέρες που η αμερικανική Noble Energy αρχίζει να τρυπά στο κυπριακό Οικόπεδο 12, το αμερικανικό πολεμικό «USS Monterey» πλέει στην περιοχή υπο­γραμμίζοντας ότι η ανατολική Με­σόγειος βρίσκεται υπό αμερικανικό έλεγχο.
Το «USS Monterey» θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι φέρει εξοπλισμό για αντιπυραυλική άμυνα και είναι ενταγμένο στην αντιπυραυλική ασπί­δα που δημιουργούν οι Αμερικανοί στην περιοχή χρησιμοποιώντας βά­ση ραντάρ που συμφωνήθηκε να δη­μιουργηθεί στην Τουρκία και πολε­μικά πλοία σαν το «USS Monterey» που θα πλέουν στην περιοχή ανά­μεσα στα ανατολικά και βόρεια της Κρήτης και δυτικά και νότια της Κύ­πρου.

Ελλάδα - Τουρκία - Ισραήλ
Καθώς ολόκληρη η περιοχή τοπο­θετείται υπό αμερικανική στρατιωτι­κή ομπρέλα, η ελληνική κυβέρνηση εκτιμά ότι η Άγκυρα θα υποχρεωθεί - όσο κι αν δυσκολευτεί - να λάβει υπόψη την απαίτηση της Ουάσιγκτον για την απρόσκοπτη διασύνδεση της ενεργειακής παραγωγής της ανατο­λικής Μεσογείου με την ευρωπαϊκή αγορά, προκειμένου να σπάσει η εξάρτησή της από το φυσικό αέριο της Ρωσίας.
Γι’ αυτό, σύμφωνα με την εκτίμη­ση της Αθήνας, η Άγκυρα αποκλείε­ται να δημιουργήσει πρόβλημα στη διαδικασία εξόρυξης τόσο στα ισρα­ηλινά οικόπεδα όσο και σε αυτά που βρίσκονται στην κυπριακή ΑΟΖ. Υπ’ αυτήν την έννοια διπλωματικοί πα­ράγοντες στην Αθήνα αποκλείουν στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς από την Τουρκία.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, δεν θα πρέπει να περάσει απαρα­τήρητο το γεγονός της απροθυμίας της ελληνικής κυβέρνησης να προ­χωρήσει στην κατοχύρωση των ελ­ληνικών δικαιωμάτων με την ανα­κήρυξη της ΑΟΖ περιλαμβάνοντας το Καστελόριζο. Η απροθυμία αυτή, όπως εκτιμούν οι ίδιες πηγές, έχει να κάνει με την αναγνώριση από την ελληνική κυβέρνηση της αμερι­κανικής διαχείρισης των ζητημάτων στην περιοχή.
Υπ’ αυτήν την έννοια η ελληνική κυβέρνηση παίζει τον ρόλο που της έχει ανατεθεί στο πλευρό του Ισρα­ήλ και αναμένει μελλοντικές αντα­μοιβές, όταν η Ουάσιγκτον θα μοι­ράσει ψίχουλα της ενεργειακής πί­τας στους υποτελείς της...

Συντάξεις, η μεγαλύτερη κομπίνα του Πασόκ !

Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Πέρσι ο κ. Λοβέρδος μας έλεγε ότι για να σωθούμε πρέπει να δουλεύουμε μέχρι τα 65+ όλοι.

Φέτος μας λένε ότι για να σωθούμε πρέπει να.... συνταξιοδοτηθούν στα 60 δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. 

Δεν καταλαβαίνω εγώ ή δεν ξέρουν αυτοί τι τους γίνεται;

Αυτό το σχόλιο, αυτή η απορία ενός αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολλών Ελλήνων πολιτών, στάθηκε η αφορμή αλλά ταυτόχρονα και παραίνεση για να καταδείξω το σκεπτικό των κυβερνώντων σχετικά με την «ανάγκη» να εξωθηθούν στην σύνταξη δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων εργαζομένων.

Η απορία όλων είναι άκρως φυσιολογική. Αφού έπρεπε να γίνουμε επί μακρόν παραγωγικοί, διακινδυνεύοντας ακόμη και το να πεθάνουμε πριν πάρουμε σύνταξη, πώς όλως αιφνιδίως άλλαξε ο «προσανατολισμός» των κυβερνώντων;

Έχουν απωλέσει την λογική τους;
 

Σαφέστατα όχι… διατηρούν σώας τα φρένας, αν και με όσα «αποφασίζουν» και κάνουν, μας ψυχανεμίζουν πως δεν γνωρίζουν καν την λέξη «λογική»…
 

Έχουν μήπως πάψει να αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται σε μία χώρα, την οποία υποτίθεται πως διοικούν και πως απαιτείται εκ μέρους τους σοβαρός σχεδιασμός και όχι ερασιτεχνισμοί μέσω συνεχών αλλαγών πολιτικής;
 

Σαφέστατα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει σχέδιο, το οποίο υπηρετεί απαρέγκλιτα προκειμένου να φτάσει στον… στόχο της!...
 

Μήπως, τελικά, ξαφνικά γέμισαν τα κρατικά ταμεία και έχουν να διαθέσουν άπειρα χρήματα για την καταβολή εφάπαξ και υψηλών συντάξεων σε όσους θα αποχωρούν μέσω εφεδρείας ή σε όσους έτρεξαν να υποβάλουν αίτηση συνταξιοδότησης πριν έρθει αυτή η περιβόητη εφεδρεία;
 

Δυστυχώς, ούτε τα ταμεία γέμισαν, ούτε σκοπεύουν να ταΐσουν αυτούς που απολύουν ευγενικά, αλλάζοντας την λέξη «απόλυση» με την σοσιαλιστική και νέο-πατριωτική «εφεδρεία»…

Ε, τότε, τι συμβαίνει; 

Πώς είναι δυνατόν ξαφνικά να καλούν σε αναγκαστική σύνταξη περίπου 300.000 πολίτες;
 

Εδώ, σε αυτή την ερώτηση κρύβεται η μεγάλη του ΜΠΑΦΟΚ κομπίνα. Δηλαδή, η κυβέρνηση Παπανδρέου (όπως και όλες οι άλλες σοσιαλιστικές και μη κυβερνήσεις που ταλαιπώρησαν την χώρα), αφού εγκλημάτησε κατά συρροή στο ασφαλιστικό σύστημα (είτε δίνοντας συντάξεις σε αμφιβόλου προέλευσης εισαχθέντες στην Ελλάδα ως ομογενείς, είτε δίνοντας συντάξεις με έναν χρόνο ενσήμων σε Αλβανούς, Ρουμάνους, Σκοπιανούς, Βούλγαρους κ.α., είτε εξαναγκάζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία να «παίξουν» στο Χρηματιστήριο τεράστια ποσά –που τελικά βρέθηκαν σε τσέπες επιτηδείων-) και αφού με πρωτότυπες και απολύτως ανορθόδοξες μεθόδους κατόρθωσε να καταρρεύσουν οικονομικά όλα -το ένα μετά το άλλο- τα ασφαλιστικά ταμεία, σήμερα έρχεται και πιεστικά (έως εξαναγκαστικά) οδηγεί στην σύνταξη έναν τεράστιο αριθμό Ελλήνων εργαζομένων – ασφαλισμένων. 

Και αυτό γίνεται με κύριο και ίσως μοναδικό σκοπό την οικονομική εξαθλίωση (και φυσικά ταυτόχρονα μη ενοχική ελάφρυνση των κρατικών ταμείων) όσων γνωρίσουν την «εθελουσία» συνταξιοδότηση…

Η κυβέρνηση Παπανδρέου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα παίξει «τα ρέστα» της και θα ανακοινώσει μείωση των συντάξεων κατά 50 ή 60%. Και θα έχει έναν πάρα πολύ σοβαρό λόγο για να «εξαναγκαστεί» στην συγκεκριμένη μείωση. Το επερχόμενο «κούρεμα» του χρέους, πρόκειται να «κουρέψει» (βασικά) το Ελληνικό ομολογιακό χρέος που βρίσκεται στις τράπεζες και κάτοχοι του οποίου είναι κατά κόρον τα Ελληνικά Ασφαλιστικά Ταμεία… Η επερχόμενη μεγάλη στάση πληρωμών θα γίνει ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση, αφού έχουν πρώτα εξασφαλιστεί οι κάτοχοι Ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στο εξωτερικό…

Η μεγάλη του ΜΠΑΦΟΚ κομπίνα θα παιχτεί εις βάρος ενός πολύ μεγάλου αριθμού πρόθυμων (προς οικονομική σφαγή και εξαθλίωση) προβάτων – πολιτών… Ευχόμαστε να μην συμβεί αυτό, αλλά επειδή όλοι μας πλέον γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει ΠΑΣΟΚ, γνωρίζουμε πως πίσω από κάθε καλοπροαίρετη ενέργειά του κρύβει περισσότερα του ενός δυσάρεστα για τους πολίτες…

Η Πρόεδρος της Αργεντινής προειδοποιεί την Ελλάδα !

Προειδοποίηση-τρόμος της προέδρου της Αργεντινής για το ΔΝΤ: “Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα”!
Προειδοποίηση-τρόμος για την Ελλάδα από την πρόεδρο της, παθούσης από το ΔΝΤ, Αργεντινής, Christina Fernandez De Kirchner, για την Ελλάδα και τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που δέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου: «Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που.....

αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία”. «Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», δήλωσε πριν δύο ώρες περίπου σε δημοσιογράφους στην Αργεντινή η Kirchner, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών.
Η ισχυρή μεσαία τάξη της Αργεντινής, που αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας και της οικονομίας της, σταδιακά διαλύθηκε προς όφελος μίας ολιγάριθμης διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Το 60% του πληθυσμού σε μία δεκαετία βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας με το 55% των εργαζομένων να είναι ανασφάλιστοι. Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή απεδείχθησαν, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, καρκινώματα για την οικονομία. Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε τη χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία και οι πολίτες έβλεπαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, το νόμισμά τους να χάνει καθημερινά την αξία του. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το χρέος της Αργεντινής ανήλθε στο 41% από 29% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μεταξύ 1993 και 1998. Το 1997, η γειτονική Βραζιλία βρέθηκε σε βαθιά κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του βραζιλιάνικου νομίσματος κατά 50% της αρχικής του αξίας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής προς τη Βραζιλία εκμηδενίστηκαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εισαγωγές. Παράλληλα, η άνοδος της τιμής του δολαρίου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένο το αργεντίνικο νόμισμα, κατέστησε τα προϊόντα της Αργεντινής μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, πλήττοντας θανάσιμα κάθε κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας. Το 1998, η Αργεντινή είχε φτάσει να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκιο 10,5% και αναγκαστικά κατέφυγε για πρώτη φορά στο ΔΝΤ. Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν. Την ίδια περίοδο, οι επενδυτικές τράπεζες συνέχιζαν να προωθούν το χρέος της χώρας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις. Προώθησαν ένα Debt Swap (ανταλλαγή χρέους), όπου οι ιδιοκτήτες ομολόγων αποκτούσαν το δικαίωμα να πάρουν νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας με ευνοϊκότερους όρους. Το σκεπτικό ήταν να μεταφερθεί η εξόφληση του χρέους από το 2001 στο 2005. Πράγματι, 30 δισ. δολάρια άλλαξαν διάρκεια ζωής και επτά επενδυτικές τράπεζες εισέπραξαν 100 εκατ. δολάρια σε προμήθειες. Όμως, μέσα σε μερικές μόλις εβδομάδες, η Αργεντινή κατέληξε ξανά χωρίς χρήματα, γιατί οι αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής της. Στα τέλη του 2001, η κρίση οδήγησε την κοινωνία σε σημείο ανάφλεξης. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής ήλθε, όταν ο κεντροαριστερός ντε λα Ρούα, απαγόρευσε την ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες, πέραν του ποσού των 250 δολαρίων το μήνα. Εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες μάχονταν στους δρόμους της Αργεντινής και ο Ντε λα Ρούα πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, για να γλυτώσει από την οργή του όχλου. Ο νέος πρόεδρος, Νέστορ Κίρτσνερ, έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος. Δεν συμπεριέλαβε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο στο επιτελείο του και απαίτησε από τους δανειστές και το ΔΝΤ τη διαγραφή του.
Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το ΔΝΤ ΔΙΕΓΡΑΨΑΝ το 75% της οφειλής και δέχθηκαν την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους. Το πάλαιψαν και το κέρδισαν. Οι τόκοι των ληξιπρόθεσμων δανείων δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από την Αργεντινή, παρά το ότι αρχικά είχε συμφωνήσει να τους πληρώσει.
Τώρα η Αργεντινή αργά, αλλά σταθερά, έχει μπει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, η χώρα κατηγορεί το ΔΝΤ για κακοδιαχείριση της κρίσης του 2001-2002 και επισημαίνει ότι μπορεί να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία, μακριά από την επίβλεψή του. Φέτος αναμένει ανάπτυξη από 3,5% ως 5%. Οσο για το υπόλοιπο του χρέους έκανε πρόσφατα μία πρόταση για αποπληρωμή 34 σεντς στο ένα δολάριο. Και αν θέλουν…
10 Μαΐου 2010

Η Πρόεδρος της Αργεντινής προειδοποιεί την Ελλάδα


Στις 10 Μαΐου η νέα πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντεζ, σε μια ομιλία της σχετικά με τη μείωση των δημοτικών χρεών, αναφέρθηκε και στο πρόβλημα της Ελλάδας. Η αναφορά της εκείνη στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στη χώρα μας πολύ περιορισμένα. Κατ’ ουσίαν λογοκριμένη. Να τι είπε:

«Το κάνουμε αυτό (σ.σ.: τη μείωση των χρεών στους δήμους) σε μια πολύ σημαντική στιγμή, όχι μόνο για τη χώρα μας, την οποία απασχολεί ξανά, πιστεύω, αυτή τη φορά το τελευταίο στάδιο της ανταλλαγής του χρέους που υπερδιογκώθηκε το 2001, αλλά επίσης το κάνουμε σε μια πολύ σημαντική στιγμή για τον κόσμο, όπου βλέπουμε ότι σκοπεύουν να εφαρμόσουν τις ίδιες συνταγές που εφαρμόσαμε εμείς και οι οποίες προκάλεσαν την έκρηξη του 2001.
Ψηφίσαμε, ως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – ως μέλη αυτού του Ταμείου – προφανώς ευνοϊκά για την απόδοση του δανείου στην Ελλάδα, αλλά επίσης με ψήφο κριτικής, με την έννοια ότι θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τις φοβερές συνέπειες που θα έχει καθώς και τη δυσαρμονία, την ουσιαστική αναντιστοιχία, αφενός, του να επιδιώκουν την μείωση του ΑΕΠ μιας χώρας και, αφετέρου, αυτή η χώρα να καταλήγει να πληρώνει μεγαλύτερο χρέος από αυτό που είχε κατά τη στιγμή της κρίσης.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να πει ότι, αν μειωθούν τα εισοδήματά μου και αν μειωθούν και οι ρυθμοί της παραγωγής, είναι φανερό ότι δεν θα μπορέσω να πληρώσω ποτέ τα χρήματα τα οποία μου δάνεισαν επειδή δεν μπορούσα να πληρώσω και τα οποία είναι πολύ περισσότερα από αυτά που χρωστούσα πριν.

Είναι επίσης φανερό ότι πρόκειται να επαναληφθούν συνταγές οι οποίες στην πραγματικότητα προτίθενται να διασώσουν το πιστωτικό σύστημα. Να πάρουν και να κρατήσουν τις θέσεις που έχουν καταλάβει οι τράπεζες σε αυτές τις χώρες με όρους χρέους, όπως η ανταλλαγή χρέους που έγινε στη Δημοκρατία της Αργεντινής: λογαριασμοί που μπήκαν από την πόρτα και βγήκαν ακριβώς από το επόμενο παράθυρο.

Εμείς πιστεύουμε ότι αυτές οι πολιτικές – δυστυχώς, γιατί θα προτιμούσαμε να κάνουμε λάθος – είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Και γι αυτό δεν τις εφαρμόζουμε στη χώρα μας. Εφαρμόζουμε ένα μοντέλο, από το 2003, τελείως διαφορετικό, που επιτρέπει μια πιο δυναμική μείωση του χρέους και ταυτόχρονα πιο πολλή υποστήριξη από το κράτος».

Η Αργεντινή δεν μπόρεσε να λύσει τα οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα, αλλά η εκδίωξη της κηδεμονίας του ΔΝΤ και η μονομερής διαγραφή πάνω από το 70% του δημόσιου χρέους της την έσωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή. Αυτή την πολιτική επιλογή του 2003 υπερασπίζεται η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ.

Η Μαριέττα Γιαννάκου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ !

Κλειδώνει» της Μαριέττας Γιαννάκου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ, μας είπαν από τη Συγγρού κάποιοι τύποι. Ο «πατριωτισμός» είναι για την ηγεσία της ΝΔ, σημαία ευκαιρίας. Η γενικευμένη κατακραυγή για την υπεράσπιση της....
«κολλητής» Μαρίας Ρεπούση και του αντεθνικού εγχειριδίου Ιστορίας της τελευταίας από τη νυν ευρωβουλευτή, μεθόδευση που οδήγησε... στη μη εκλογή της το 2007, φαίνεται δεν έγινε αντιληπτή από το περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δείχνει πάντως κάθε διάθεση συναλλαγής με το φιλελεύθερο και «εσυγχρονιστικό» κατεστημένο του κόμματος. Δεν μας πιστεύετε; Όπου κι αν κοιτάξει κανείς μέσα στο κόμμα, στις γραμματείες και στα όργανά του, ανθρώπους του Πάκη βλέπει, κάποιοι εξ αυτών μάλιστα, εμπλεκόμενοι και σε κάποια «παρδαλά» σχήματα διαφόρων ΜΚΟ... Εν καιρώ, θα μιλήσουμε και για αυτά, καθώς οι πληροφορίες πρέπει να έρθουν στο φως.

Το διακομματικό εκσυγχρονιστικό και εθνομηδενιστικό σύστημα λοιπόν, θέλει οπωσδήποτε μέσα τη Μαριέττα. Το σύστημα γνωρίζει, ότι αν η κυρία αυτή κατέβει στην Α' Αθήνας, δεν θα βρει ούτε την ψήφο της και θα φάει πολύ φούμο. Και παίρνει τα μέτρα του, χρησιμοποιώντας τα όπλα του, όπως είναι τα ψηφοδέλτια Επικρατείας. Το σύστημα ορίζει τα δύο μεγάλα κόμματα (και όχι μόνο) και επιβάλλει τα θέλω του... Το σύστημα, ορίζει και βουλευτές. Το σύστημα, θέλει να δημιουργήσει έναν νέο Έλληνα (;), αποχρωματισμένο εθνικά και θρησκευτικά, για να μπουν οι βάσεις για την πολυπολιτισμική κοινωνία ανοχής και ελευθεριότητας. Το σύστημα, αν δεν το χτυπήσουμε στη ρίζα του, μυαλό δεν θα βάλει, ούτε θα εκφράσει ποτέ τα εθνικά οράματα και τις προσδοκίες μας.

Η επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ, με πολλές συμπάθειες στο ΠΑΣΟΚ, στη Δημοκρατική Συμμαχία και στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των απόψεών της, «παίζει» γερά τον τελευταίο καιρό στη ΝΔ, με την ενεργή ενθάρρυνση της «δεξιάς» (εδώ γελάνε!) ηγεσίας του κόμματος. Πάντως, καλό θα ήταν κάποιοι να μην τρέφουν αυταπάτες: στη ΝΔ, οι αρχηγοί έρχονται και παρέρχονται, όμως στην ουσία, τίποτα και ποτέ δεν αλλάζει...

Kατάληψη στο γραφείο του Κουτρομάνη...

Μέλη του ΠΑΜΕ και συνδικάτα απέκλεισαν εδώ και λίγη ώρα το γραφείο του υπουργού Εργασίας με ... αφορμή τις πιέσεις της τρόικας για την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.....
Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ αναφέρει ότι: "Η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ στην πλουτοκρατία, επιχειρώντας να καταργήσει το κατώτερο μεροκάματο και τις συλλογικές συμβάσεις" και τονίζει ότι η κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας είναι απαίτηση 100% των βιομηχάνων και του κεφαλαίου...